2. Musoma

Lieve allemaal. Weer een lang verhaal en ditmaal wat minder rozengeur en maneschijn. Maak je echter niet ongerust. Het gaat nog steeds goed met mij en ik vermaak mij nog steeds prima.

Nadat ik dit verhaal had geschreven ben ik in de bus gestapt naar Mwanza toe. Na 20 min in de bus wachten kwam er een agent de bus binnen die een heel verhaal hield en waarop plots iedereen ging staan en de bus verliet. Geen idee wat er gaande was ben ik maar achter de meute aangelopen. Vervolgens zag ik iedereen zijn ticket inleveren bij een man. Niemand kon mij vertellen hoe of wat dus met het risico mijn geld/ticket niet meer terug te krijgen heb ik het voorbeeld maar gevolgd. Na 40 minuten wachten (en ondertussen een volgende bus weg te zien rijden) kwam eindelijk de man met tickets terug en kreeg ik net als de anderen mijn geld terug. Hiermee kon ik een kaartje kopen voor de volgende bus (dus een uur vertraging). Hier kwam ik naast een vrouw te zitten die goed engels sprak en die kon mij uiteindelijk vertellen dat de chauffeur van de bus waar ik eerst in zat dronken was. Gelukkig maar dat de agent oplettend was geweest! De rest van de busrit was ook een feest. Geregeld is er controle langs de weg, dus ook ditmaal. Onder andere moet iedereen dan zijn gordel om hebben. De vrouw naast mij vond dit grote onzin en ging de discussie aan met de agent. Vervolgens begon iedereen zich ermee te bemoeien en zat ik tussen een grote soap serie. Ik heb me kostelijk vermaakt :).

Vrijdag 8 september ben ik ’s ochtends vroeg op de bus gestapt naar Musoma. Een busrit van vier uur. Eenmaal aangekomen had ik ergens toch wel verwacht dat er iemand zou staan om mij op te halen, aangezien ik tot op de dag zelf nog contact had gehad over welke bus ik zou nemen en hoe laat ik zou aankomen. Na een half uur wachten, mensen afpoeieren en ter vergeefs bellen/smsen besloot ik om dan toch maar met al mijn bagage achterop een pikipiki te stappen. Dit ging bewonderenswaardig goed gezien het feit dat ik een grote backpack, rugtas en schoudertas bij me had. Ik had geen adres van mijn onderkomen, dus heb ik mij naar het Lake Victoria Disability Center (LVDC) laten brengen. Hier werd ik enthousiast ontvangen en waren ze inderdaad op de hoogte van mijn komst (al dachten ze dat ik een Duitse fysiotherapeut zou zijn). Van mijn contactpersoon Phelix echter nog geen enkel signaal. Door Christin, een Duitse vrijwilligster/verpleegkundige ben ik rondgeleid en kreeg ik te horen dat ik bij haar in het vrijwilligershuisje zou komen te wonen. Ok….dus niet bij gezin in huis wat mij een jaar lang is verteld. Christin is nu vijf weken in Tanzania en zal een jaar blijven. Echter spreekt ze nog geen woord Kiswahili en lijkt hier ook weinig aanstalten toe te maken. Na de rondleiding heb ik kort met Dennis gesproken die het hoofd van het centrum is. Het vrijwilligershuisje staat in zijn tuin.

Christin waarschuwde mij al voor de troep in het huisje, want zij had pas ’s ochtends te horen gekregen dat ik kwam. Ondanks de waarschuwing was ik toch wat gechoqueerd, niet per se van de troep, maar vooral van de viezigheid. Alsof ik een studentenhuis binnenstapte waar niemand zich verantwoordelijk voelt voor de afwas e.d.

Het eerste weekend heeft Christin mij verschillende plekken in Musoma laten zien. Waar ik gewend ben om waar mogelijk de benenwagen te nemen, pakt Christin standaard een pikipiki. Naast het feit dat dit op den duur toch wel redelijk wat geld kost, ben ik toch ook graag in beweging. Christin duidelijk niet en dat is haar dan ook wel aan te zien. Zoals jullie waarschijnlijk al merken zijn wij geen goede match. Het is echt een lieve meid, maar onze leefstijlen zijn nogal anders. De komende periode ga ik dan ook mijn best doen om een eigen leven op te bouwen, zodat we niet 24/7 op elkaars lip zitten. Ondanks alles heb ik een heel gezellig eerste weekend gehad. Vlak bij ons huisje is een stads strandje waar je ’s avonds gezellig een drankje kan drinken. Op zaterdagmiddag is er een groep expats (lees bijbelvertalers) die Frisbee spelen. Heerlijk om even te sporten!

In dit weekend vertelde ik Christin dat ik het toch vreemd vond dat ik een jaar lang contact had gehad met Phelix en dat ik sinds de dag van aankomst niets meer van hem had gehoord. Christin moest daarop laggen en vertelde dat Phelix sinds twee weken niet meer voor LVDC werkt! Hij had het blijkbaar niet nodig gevonden mij hiervan op de hoogte te brengen. Welkom in Tanzania :).

De eerste werkweek was uiteraard niet zoals gedacht. Het blijkt dat de studenten vakantie hebben en dat er daardoor weinig te doen is qua werk (al komen alle werknemers wel braaf…). Het is mij nog steeds geheel onduidelijk waarom ik dan niet gewoon aan de slag kan, aangezien ik niet zo veel met de studenten te maken heb. Maar goed, we wachten het rustig af. Wel is mij gevraagd om mee te helpen aan het ontwikkelen van een Curriculum om studenten in 1 jaar tijd op te leiden tot Community Based Health Workers. Dit vind ik een goed plan, dus heb ik de eerste week vooral informatie verzameld en organisaties/personen aangeschreven die hier mogelijk meer ervaring mee hebben.

Op donderdag ben ik met Rajab, een instrumentmaker bij LVDC, naar Shinyanga gereisd. Christin zou ook mee gaan, maar zij verzwikte haar enkel toen wij ’s ochtends de deur uit liepen. De reis duurde veel langer dan verwacht doordat we in Mwanza 1,5 uur in een bloedhete bus hebben gewacht totdat deze vol zat en kon gaan rijden. Na 9 uur onderweg te zijn kwamen we dan eindelijk, gesloopt,  aan. We werden door een bekende van LVDC opgehaald en hij liet ons zijn kantoor zien en de rest van het gebouw wat zich nog verder moet ontwikkelen tot een school / disability center (geloof ik). Zelf mist hij een onderarm en dat was de reden dat wij hierheen waren gegaan. Ik dacht om de prothese af te leveren, maar ter plekke bleek het alleen om wat extra metingen te gaan. Ook nu begreep ik niet waarom deze man niet zelf naar Musoma had kunnen komen. Het blijft soms een raadsel hoe dingen hier gaan. De volgende ochtend wilde ze mij heel graag een centrum voor kinderen met albinisme laten zien. Zij verblijven hier, omdat ze anders hun leven niet zeker zijn. Sommige mensen geloven dat de ledenmaten van albino’s geluk brengt en daardoor worden zij vermoord en de ledenmaten voor veel geld verkocht. Afschuwelijk. De directeur van het centrum zat duidelijk niet op onze komst te wachten en zonder groot enthousiasme werden wij rondgeleid. Het zag er allemaal vrij armoedig uit. Vervolgens werd mij gevraagd of ik graag foto’s wilde maken, maar het was duidelijk dat dit niet op prijs gesteld werd. Ik heb hier dan ook van af gezien. Zelden heb ik mij ergens zo ongemakkelijk en onwelkom gevoeld. Nadat ik mijn presentje had gegeven (wat mij ook was opgedrongen om te doen) konden we gelukkig snel weg.

De busrit terug naar Mwanza was een helse ervaring. De buschauffeur reed als een malloot en slingerde met grote snelheid over de weg. Ook toen het hard begon te regenen en je geen hand voor ogen zag werd de snelheid niet geminderd. Dit met een bijna frontaalbotsing tot gevolg. Ik was erg opgelucht toen ik heelhuids in Mwanza was aangekomen. Christin had besloten om ook naar Mwanza te komen met haar ‘vriendje’ Freddy die ook als instrumentmaker bij LVDC werkt. Samen op zoek gegaan naar een goed en betaalbaar hotel. Dit nam veel meer tijd in beslag dan gehoopt, dus was er eigenlijk geen tijd meer over om nog iets in Mwanza te doen. Besloten om dan twee nachten te blijven. Ik mocht gelukkig in Anne’s huisje slapen waar inmiddels twee studenten uit America verblijven. Het voelde een beetje als thuiskomen.

Zaterdag een hele gezellige dag in Mwanza gehad. Eerst zijn we naar Tunza beach gegaan, een heerlijke plek aan het water om te relaxen. Daarna zijn we naar een indiase tempel in het centrum geweest om te lunchen (goedkoop en super lekker!). ’s middags hadden we een boottochtje geboekt en weten af te dingen tot de helft van de prijs J. 2,5 uur langs de kust van Mwanza en de omliggende eilandjes gevaren. Erg genoten. ’s Avonds de zonsondergang vanaf Capri point bekeken welke wederom weer erg mooi was. Zondagochtend weer terug gegaan naar Musoma.

Deze week wordt er door mij weinig gewerkt, want ik ga op safari! Toevallig had ik dit geboekt in de vakantieweek hier, dus dat komt goed uit. Vanavond slaap ik weer bij Anne die zelf ook terug komt van vakantie. Morgen vlieg ik naar Kilimanjaro en vanaf daar wordt ik naar Arusha gebracht. Ik ben erg benieuwd naar de safari en hoop veel mooie plaatjes te kunnen schieten!