8. Kilimanjaro

16 december 2017 - Musoma, Tanzania

Wauw! Wat een ongelooflijk bijzondere ervaring was de tocht naar de top van de Kilimanjaro.

Op zondagmiddag 3 december vloog ik van Mwanza naar Kilimanjaro. Daar geland, werd ik opgehaald door een chauffeur van Topclimbers Expedition en naar het hotel gereden. Het hotel was erg lux en had een zwembad. Maar helaas heb ik geen plons kunnen maken, omdat ik nog het een en ander moest regelen en om vijf uur kwam de gids om de tocht door te spreken. De gids heette Laraha en heeft alles rustig met mij doorgenomen en mijn kleding en andere benodigde materialen gecheckt. Ik had zoals verwacht alleen nog een slaapzak nodig.
De volgende ochtend werd ik om 8 uur ‘s ochtends opgehaald en naar kantoor gereden. Daar moest ik betalen (enkele miljoenen shillings aan contanten), kon ik mijn slaapzak huren en ontmoette ik mijn team: 5 porters (waarvan één de eervolle taak had om mij te bedienen), 1 kok en natuurlijk de gids. Zeven man die zich negen dagen lang hebben uitgesloofd om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik voelde me vaak echt een prinses op de berg. Vanaf kantoor zijn we met z'n allen naar Londorosi gate (2250 m) gereden. Daar moest een permit worden gekocht en werden de tassen van de porters gewogen. Deze mogen namelijk niet zwaarder dan 20kg zijn. Na het verkrijgen van de permit moesten we nog een klein stukje rijden naar een ander punt en toen kon de tocht beginnen!
De eerste 2-3 dagen liep ik dezelfde route als een paar anderen (Lemosho), maar daarna gingen zij rechtsaf en ging ik linksaf naar de noordzijde van de Kilimanjaro. De eerste dag liepen we door tropisch regenwoud en kon je her en der een Colobus aap zien. Daarna werd de begroeiing al snel lager (moorland) en op dag 4 liep ik voornamelijk door een kale rotsachtige omgeving (alpine desert). Niet minder mooi overigens! Ik hou wel van een beetje ruige rotsen. Het lopen is mij alle dagen goed afgegaan en ik kreeg zelfs het commentaar van de porters dat ik omhoog vloog. Normaal gesproken arriveren zij als eerste in een camp en komt de cliënt enige tijd later aan als alle tenten staan, maar ik was menig keer eerder dan of tegelijk met de porters aanwezig. Elke ochtend vertrokken we vroeg (7 uur) om de evt. regen voor te zijn. En dat is ons ook bijna elke dag gelukt. Dit hield wel in dat ik middags opgesloten zat in mijn tentje. Waar ik tijdens mijn vrijwilligersperiode maar weinig had gelezen, heb ik deze 1,5week een inhaalslag gemaakt. In dat opzichte was de tocht ook redelijk meditatief, geen contact met de buitenwereld en een groot deel van de dag op mezelf terug geworpen.
Verschillende dagen heb ik meer gelopen dan noodzakelijk was om het volgende camp te bereiken. Dit was dan om te acclimatiseren en mooie plekken te zien, zoals lava tower. Eerst een stuk de hoogte in om vervolgens op een lager punt te slapen. Twee keer heeft dit lichte hoofdpijn opgeleverd, maar meestal had ik helemaal geen last van de hoogte. Natuurlijk merk je wel dat je sneller buiten adem bent. Op dag twee kreeg ik overigens wel diarree en tot mijn schrik werd dit met de dag erger. Ik kreeg een flashback van Nepal en was ditmaal toch echt niet van plan om vroegtijdig naar beneden te gaan. Op dag vijf in overleg met de gids besloten om aan de medicatie (loperamide) te gaan. Gebruiksaanwijzing zegt, starten met twee pillen, daarna na elke stoelgang nog een pil. Nou, ik kan je vertellen dat twee pillen voor mij voldoende waren om de hele boel plat te leggen. De rest van de dagen hoefde ik me geen zorgen meer te maken over het vinden van een geschikte rots om achter te duiken en ook kon de helikopter gelukkig aan de grond blijven. Aan het eten heeft het zeker niet gelegen. Ik had echt een top kok in mijn team. Mustapha wist van elke maaltijd een feest te maken. Zelfs met alle restricties die ik hem had gegeven was elke maaltijd anders en zeer smaakvol.
Dag 6 was een mooie zonnige dag. Omdat we al erg vroeg in het camp waren besloten de gids en ik nog een stuk omhoog te lopen. Tijdens deze wandeling kwamen we een Engelsman van 86! Jaar tegen. Dit was zijn vierde Kilimanjaro trekking en als het aan hem lag niet de laatste. Ik ben erg benieuwd of hij de dag erna de summit heeft bereikt, want na elke drie stappen moest hij bijkomen. Uiteindelijk zijn we helemaal via basecamp Kibo hut naar School hut (4800m) gelopen waar ik de volgende dag zou overnachten als laatste station voor de summit. Op de terugweg begon het te regenen, dus bijna hard lopend terug gegaan naar de tent.
Dag 7 was maar een relatief korte wandeling van 2,5 uur en de rest van de dag was om te relaxen ter voorbereiding op de klim naar de summit. Tot mijn grote vreugde scheen de zon weer en deze bleef de hele dag schijnen. Heerlijk op een stoeltje buiten gezeten en natuurlijk weer gelezen. Het avondeten kreeg ik al om vier uur geserveerd, zodat ik op tijd naar bed kon. De tocht naar de summit begon namelijk om twaalf uur s nachts. Ondanks mijn oordopjes en oogmasker niet kunnen slapen. Waarschijnlijk te vol van wat er komen ging.
Om half twaalf s avonds opgestaan en na een kopje thee en een energiereep gingen we van start. Het was nog steeds helder wat de tocht extra magisch maakte. Een schitterende sterrenhemel en uitzicht over het dal met aan de ene kant Kenia en aan de andere kant Tanzania. De gids liep voorop in een slakkengang. Toen ik aangaf dat het echt wel een tikkie sneller kon, legde hij uit dat hij dit expres deed omdat ik het anders of niet zou halen of dat we dan veel te vroeg op de top zouden zijn. Ok, dan maar stapvoets verder en van het uitzicht genieten. Onderweg toch drie andere groepjes ingehaald dus blijkbaar kon het nóg langzamer. De eerste top die we bereikte was Gilman’s point (5685 m). Hier een klein vreugde dansje gemaakt en gemberthee gedronken. Het zwaarste deel van de tocht zat er op, want de rest was over de kraterrand lopen. Dit was een erg mooi stuk met zelfs een aantal meter over sneeuw. 95% van de ijskap is al gesmolten, dus ik had niet verwacht sneeuw aan te kunnen raken. De tweede mijlpaal was Stella point (5756 m). Hier ben ik snel doorgelopen, omdat er een ijzige wind stond. Op dit punt kwamen alle routes samen dus ik had een flinke drukte verwacht, maar gelukkig was dat niet het geval. Het laatste stuk naar Uhuru peak (5895 m) ben ik twee mannen tegen gekomen en op de top zelf nog twee andere toeristen. Het was inmiddels bijna zes uur dus bijna tijd voor de zonsopkomst. De lucht was al rood-oranje gekleurd, wat de omgeving een mooie warme gloed gaf. Van gekkigheid wist ik niet waar ik moest kijken zo bijzonder mooi was het, maar ook wilde ik nog voor zonsopkomst op de top zijn. Eenmaal daar aangekomen elkaar omhelsd en snel foto’s gemaakt want het was vreselijk koud (mijn handen vroren er af). Daarna vlug naar beneden gelopen om de warmte op te zoeken. Op de terugweg wel meer mensen tegen gekomen en tot mijn schrik waren sommigen meer dood dan levend. Mijn eerste reactie was dat deze mensen zo snel mogelijk naar beneden moesten, maar blijkbaar dacht men daar zelf anders over. Ondersteund door twee man werden sommige omhoog gedragen. Heel eng. Ik was des te blijer met mijn keuze om een langere tour te doen zodat ik meer acclimatisatie tijd had en nu volop van de tocht en de top heb kunnen genieten. De terugweg vond ik het zwaarste, omdat het flink stijl naar beneden was en mijn knieën dit niet leuk vonden. Eenmaal in het camp aangekomen kon ik niet meer. Ik dacht in eerste instantie alleen mijn benen, maar zodra ik ging zitten stroomde alle energie uit mijn lichaam. Vliegensvlug werd de tent voor mij opgezet en zodra het kon ben ik de tent ingedoken. Energie om mijn jas uit te doen was er niet meer. Ik kon alleen nog maar huilen en vervolgens slapen. Twee uur later was ik weer aanspreekbaar en werd de lunch geserveerd. Daarna werd alles weer ingepakt, want het was duidelijk de wens van de mannen om een camp lager te overnachten. Om mij te ontzien hadden ze besloten dat de gids mijn dag rugzak zou dragen en de porters zijn rugzak. Echt ongelooflijk lief.
De laatste nacht heb ik als een blok geslapen en de volgende ochtend hoorde ik de porters al vroeg in de weer en zingen. Allen blij weer naar hun familie te kunnen. Met de gids had ik afgesproken dat ik voor vertrek de enveloppen met tips zou uitdelen, maar voordat ik de kans kreeg namen zij het woord om mij te bedanken en zongen ze twee liederen (o.a. Jambo bwana) met bijbehorende dans (voorbeeldje: https://youtu.be/ugg01Me-2R4). Vervolgens was het mij beurt om hen te bedanken en al snel werd ik overvallen door emoties. Zelf vond ik dit erg gênant, maar ik geloof dat ik hen geen groter compliment heb kunnen geven. Het was zo’n twee uur lopen naar het eindpunt en gelukkig deden mijn knieën het weer. Bij de gate aangekomen kreeg ik een ketting omgehangen (echt een juweeltje) en moest ik mij uitschrijven. Met zn allen naar kantoor gereden en daar heb ik afscheid genomen van de mannen. S avonds in het hotel heb ik mijn certificaat gekregen van de eigenaar van Topclimbers Expedition. Hét bewijs dat ik echt de top heb bereikt!

Na de klim had ik nog drie dagen in moshi. Ik ben wel naar een andere plek gegaan om te overnachten, want het hotel viel niet binnen mijn budget. Via airbnb had ik een leuke plek gevonden (More than a drop) waar studenten van een hospitality school praktijkervaring op kunnen doen. Alle groenten groeien ze zelf in de tuin, dus erg lekker vers eten! Geen zwembad, maar op de plek voelde ik me veel comfortabeler dan in het luxe hotel. De eerste dag in moshi ben ik het centrum in gegaan. Je ziet gelijk aan de winkeltjes dat hier veel toeristen komen. Ook aan de prijzen trouwens die voor mij nu echt shocking zijn. Regelmatig komt er een hip figuur op je af gelopen (flycatcher) die vervolgens niet van wijken weet. Gelukkig helpt het spreken van een woordje Swahili wel om ze af te schudden. Super irritant (wat je overigens beter niet kan laten blijken) en kan me voorstellen dat je er knettergek van wordt als je hier langer bent. Gelukkig is me dit bespaard gebleven in Musoma en Mwanza. Op straat zag ik een mannetje die nagels lakt en aangezien mijn nagels er na 9 dagen bergschoenen niet meer uitzagen leek me dit het juiste moment voor een nieuw likje. Helaas had ik me vergist in hoe lang het wachten zou duren, dus drie uur later kon ik eindelijk van het houten bankje opstaan. Wel weer met een schitterend design uit losse pols. Bij een indiaans restaurant Daal bath gegeten (kan het toch niet laten) en daarna terug gelopen naar BnB.
De volgende dag heb ik een dagtrip gemaakt met gids (was verplicht) naar een dorpje waar ze koffie maken en naar de Materuni watervallen. Erg interessant om het proces van koffiebes/boon tot aan het drinken te horen en te zien. Uiteraard werd na afloop verwacht dat ik koffie zou kopen en dit werd voor de hoofdprijs verkocht. Na wat afdingen toch maar een zakje gekocht. Nu ruikt mijn hele tas heerlijk naar vers gebrande koffie. Door een tropische omgeving naar de watervallen gelopen. Een super mooie plek waar tot mijn verwondering maar weinig mensen waren. Net toen ik een duik wilde nemen trok de zo’n weg. Dus uiteindelijk tot mijn knieën in het water gestaan en toen weer bibberend de kant op geklommen. Op de terugweg begon het te regenen en zijn we bij een huisje gaan schuilen. Hier verkocht men vers gebrouwen bananenbier en dat had ik nog niet geproefd. Een beker besteld en ik moest na een slokje tot de conclusie komen dat het in de verste verte niet lijkt op het bananen bier van Mongonzo wat je in Nederland kan kopen. Dit drankje is zuur en heeft sowieso weinig weg van bier. Een paar slokjes genomen en toen mijn beker aan een paar locals overhandigd die er erg blij mee waren. Met een hiace (zo wordt een daladala hier genoemd) terug gereden naar de stad en daar mijn gids Deus gedag gezegd. Bij een straat tentje wat rijst met groenten gegeten (voor zo’n 55 eurocent) en terug gelopen naar mijn BnB.
De laatste dag in Moshi ben ik op eigen houtje naar de Kikuletwa hot springs gegaan. Eerst de bus van Moshi naar Boma genomen en vanaf daar een bajaji naar de hot springs. Dit was geen comfortabele rit aangezien de weg erg hobbelig en stoffig was. Maar het was de rit zeker waard, want je staat opeens midden in een groene oase met helder blauw water. Het water is niet heet, maar wel heerlijk om in te zwemmen. Ook was er een touw waarmee je het water in kon slingeren. Als een kind zo blij. Na twee uur kwam mijn bajaji chauffeur vertellen dat mijn tijd erop zat en dat ik extra moest betalen om langer te blijven. Ik had helemaal geen tijd afgesproken dus was nogal verbaasd. Uiteindelijk tot een compromis gekomen. Aan de kant kwam ik een Tanzaniaanse vrouw tegen die gids bleek te zijn. Tot op heden had ik alleen mannelijke gidsen gezien, dus ik was blij te zien dat er ook vrouwen waren. Zij vertelde mij dat ze een eigen tour company heeft opgezet die vrouwen support om gids te worden. Helaas was het mijn laatste dag, maar anders had ik zeker wat bij haar geboekt ( https://www.facebook.com/Matriarch-Hill-Safari-1330301607038217/). Na het eten van Chipsmayai (mijn favoriete snack in Tanzania) heb ik mij omgekleed en wilde ik vertrekken. Mijn chauffeur was echter opeens nergens te bekennen. Ik had nog geen cent betaald dus was er wel zeker van dat hij terug zou komen, maar het irriteerde me wel dat hij me eerst vraagt op te schieten en daarna zelf foetsie is. Na een half uur wachten kwam hij dan eindelijk aan. Inmiddels had Sophie al aangeboden om mij een lift terug te geven zodat ik niet alleen bij de oase achter zou blijven. Weer met mijn chauffeur onderhandeld dat ik voor de oorspronkelijke prijs mee terug zou rijden. In Boma aangekomen had ik direct de bus terug naar Moshi (wat vreemd genoeg 1/3 van de prijs op de heenweg was). Geen zin om terug te lopen naar BnB, dus een bodaboda (pikipiki) genomen. Mijn spullen alvast klaar gemaakt voor vertrek en nog even kunnen relaxen op het terras.

Ik kijk met veel plezier terug op de twee weken in Kilimanjaro district en is het nu tijd om verder te reizen naar Uganda waar Hilde inmiddels al is aangekomen. Samen zullen we drie weken door Uganda reizen en naar Zanzibar gaan. Heel veel zin in!

Voor de liefhebber hier de route die ik op Kilimanjaro heb gelopen:

Northern Circuit:
Dag 1: Londrossi gate (2100m) – Mti kubwa camp (2820m)
Dag 2: Mti Kubwa camp – Shira 1 (3600 m)
Dag 3: Shira 1 – Shira II (3850m)
Dag 4: Shira II – Lava tower (4600) - Moyr hut (4200m)
Dag 5: Moyr hut – Buffalo camp (4020m)
Dag 6: Buffalo camp – Kibo hut (4750m) - Third cave (3800)
Dag 7: Third cave – School hut (4800m)
Dag 8: School hut – Uhuru peak (5895m) – Mweka camp (3100m)
Dag 9: Mweka camp – Mweka gate

9 Reacties

  1. Aad Kemper:
    16 december 2017
    Wat een bijzondere en interessante reis. Niet te geloven maar wel een geweldige belevibg
  2. Tiska:
    16 december 2017
    Goed gedaan Fietie!!
  3. Door:
    16 december 2017
    woh! wat ben je stoer zeg! onwijs knap!!!
    liefs
  4. Elise Zonneveld:
    16 december 2017
    Liefste Fietje, wat heerlijk om alles te lezen en tot me door te laten dringen. Elke dag is anders en je maakt steeds fantastische dingen mee. Heel mooi hoe jullie als een hecht team de Kilimanjaro hebben beklommen en dat daar emoties bij vrij komen is heel logisch. Het moet een pracht ervaring zijn. Ik denk dat je met Hilde nog een heerlijke tijd gaat beleven in Uganda en op Zanzibar. Heel veel plezier en maak nog mooie foto's. Dikke mus! xxx
  5. Esther:
    16 december 2017
    Wat ontzettend gaaf weer!
  6. Lonneke kemper:
    17 december 2017
    Wauw Sofie wat n prachtig en zelfs ontroerend verslag!
    Veel groeten van (oma)lon en Gert. X
  7. Ineke:
    17 december 2017
    Wat een verhaal. Het leest als een hoofdstuk uit een spannende roman.
    Hoop dat je na dit avontuur heerlijk kunt chillen met Hilde! 💋💋💋
  8. Aimee:
    18 december 2017
    Een pageturner :) fijn dat we mee kunnen genieten Xx
  9. Madina:
    21 december 2017
    Weer een prachtig verhaal, Sofie! Zo trots op jou! Geniet er nog van in Uganda en op Zanzibar samen met Hilde!
    Groetjes en Xx Madi