9. Uganda

Na (ditmaal echt) een laatste nacht in Mwanza bij Anne te hebben geslapen, ben ik zondagochtend vroeg op 16 december in de bus gestapt naar Kampala, Uganda, waar Hilde inmiddels al was geland. Waar ik me had verheugd op een dag lang tukken in de bus, bleek dat mij dit aan alle kanten gans onmogelijk werd gemaakt. Na ongeveer een half uur rijden moest ik met nog een aantal passagiers die voorin zaten opstaan en naar achteren lopen. Vervolgens werd de bus gewogen en daarna mochten we weer op ons plaats gaan zitten. Dit wegen (incl opstaan en naar achteren lopen) heeft zich nog een aantal maal herhaald tijdens de reis. Het nut van deze actie is mij geheel ontgaan. Niet lang na het wegen moesten we allemaal uitstappen, omdat we een stuk met de ferry gingen. Als een soort ‘Goodbye Tanzania’ heb ik een foto gemaakt van de wegvarende ferry met een mooie gekleurde lucht van opgaande zon. Vrij snel hierna werd ik tot de orde geroepen met nog twee andere foto makers. We bleken van verboden terrein foto’s te hebben gemaakt en nu moesten we (of eigenlijk alleen ik als mzungu) een boete betalen. Het was overduidelijk totale onzin en voordat de betreffende persoon mij tegen kon houden had ik de foto gewist en was er helaas geen bewijs meer van mijn overtreding. Toch kwam ik de ferry niet af voordat ik tienduizend maal sorry had gezegd wat uiteraard heel oprecht overkwam. Terug in de bus kwam er tot mijn grote schrik een Big Mama naast mij zitten die er geen probleem mee had dat ze de helft van mijn ruimte in nam. De rest van de reis zat ik lekker tussen het raam en haar in geplet. Tegen mij was verteld dat we ongeveer om zeven uur ‘s avonds in Kampala aan zouden komen, maar toen ik rond vijf uur bij de grens aankwam was mij al duidelijk dat de reis langer zou duren. Uiteindelijk kwam ik rond elf uur ’s avonds doodop aan bij het Hostel waar Hilde op mij zat te wachten. Gezellig nog een biertje op het dakterras gedronken en toen snel het bed in gedoken.

De volgende ochtend rustig aan gedaan en na het ontbijt de bodaboda naar het busstation genomen om naar onze eerste bestemming Murchison Falls af te reizen. Deze bodaboda rit heeft alle ritten tot nu toe overtroffen. Wat een ongelofelijke chaos aan verkeer in Kampala! Bij het busstation werden we gelijk uit de rij gehaald en naar voren getrokken, zodat we als eerste van iedereen een ticket in onze handen hadden. Tegen Hilde was verteld dat het erg lastig zou zijn om met openbaar vervoer rond te reizen, maar een uurtje later zaten we toch echt in de bus naar Massindi. Zeer tevreden waren we met onszelf dat we het toch hadden weten te regelen. De busrit verliep zeer voorspoedig en stopte gelukkig niet elke meter. Om vier uur ’s middags kwamen we in Massindi aan en moesten we nog vervoer regelen om bij het camp in het National Park te komen. Omdat om zes uur de hekken sluiten besloten we het zekeren voor het onzekere te nemen en een taxi te nemen. De chauffeur, Sam, bleek uiteindelijk de rest van het weekend onze privé chauffeur te zijn. Van een warm welkom in het camp was geen sprake. We werden vooral gepusht om zo snel mogelijk te besluiten welke safari we gingen maken. Aangezien de safari veel duurder bleek dan gedacht wilde we hier even rustig over nadenken. We voelde ons opgesloten in het park en wilde het liefste zo snel mogelijk weer weg. Na een nachtje slapen zagen we het allemaal weer wat positiever in en besloten we de eerste dag naar de watervallen te gaan en de tweede dag met Sam op safari. De boottrip naar de watervallen was erg mooi en onderweg waren allerlei dieren te zien zoals, nijlpaarden, vogels, olifanten, impala’s, pemba’s, een krokodil en bavianen. We zaten samen met een stel Chinezen in de boot die geen Engels spraken en we verdenken hen ervan meer foto’s van ons te  hebben gemaakt dan van de omgeving. Op het punt waar de boot weer rechtsomkeer maakt, zijn wij uitgestapt om in een wandeling van een half uur naar de watervallen te lopen. Dit zou met gids zijn, maar deze bleek er verrassend genoeg niet te zijn. De wandeling was prima te doen, maar we hebben ons beiden wel helemaal kapot gezweet, want de zon was behoorlijk sterk. De watervallen waren de moeite zeker waard en aan het einde van de wandeling hebben we een goede douche gehad van het opspattende water. Heerlijk verfrissend.

De volgende ochtend vroeg bij Sam in de auto gestapt om als eerste op de ferry te kunnen en zo als eerste het park in te rijden. Sam had ons tot meerdere malen toe verteld dat hij meer zag dat menig gids, dus nu moest hij het gaan waarmaken. Toen we na enige tijd nog geen leeuw hadden gezien werd de sfeer enigszins gespannen in de auto. Waar wij nog foto’s van impala’s wilde maken, voelde Sam de seconden tikken en reed hij het liefst zo hard mogelijk door. Gelukkig kwam uiteindelijk dan toch nog de gouden tip en konden we een leeuw spotten door een stukje off road te gaan. Hier kan je een behoorlijke boete voor krijgen, dus reden we zo snel mogelijk naar de leeuw toe, snel foto maken en weer zo snel mogelijk terug naar de weg. De opluchting bij Sam was groot en het laatste deel van de safari was weer gezellig en relaxed. Verder hebben we nog wilde honden en giraffen gezien.

Na de safari heeft Sam ons terug gereden naar Massindi waar we een deeltaxi naar de hoofdweg konden nemen vanwaar we dan weer een bus naar onze volgende bestemming konden pakken. We hebben zeker een uur langs de kant van de weg moeten wachten, maar hebben ons kostelijk vermaakt. We konden onder een afdakje naast een meid zitten die casave aan het bakken was. Bij elke auto of bus die langs kwam rende alle verkopers de weg op om drinken, mais, vleesspiesjes, casave, koekjes, etc. te verkopen. Alle verkopers hadden een rood overhemd van cocacola aan, iets wat we in Uganda bijna op alle plekken zagen en wat ik in Tanzania nooit heb gezien. Uiteindelijk bleek onze bus niet te komen en hebben we een daladala naar Gulu genomen. Het begon erom te hangen of we voor het donker aan zouden komen, dus tot onze opluchting vijf minuten voordat het donker werd aangekomen. Het hotel was alles behalve lux, maar voor één nachtje kon het ons weinig schelen.

De volgende ochtend zou onze bus tussen 3-4 uur vertrekken, dus na een kort nachtje weer op pad. De bus vertrok uiteraard pas om vier uur, dus een uur in een kale wachtruimte gezeten waar de TV aan stond met Chineze propaganda. Een goede start van mijn verjaardag 😊. Tegen zessen kwamen we in Kitgum aan vanwaar we de bus naar Karenga wilde pakken. Deze zou om 8 uur vertrekken. Bij het busstation stond een vriendelijke man thee te verkopen, dus hebben we met een kokend heet kopje thee op een bankje naast twee bewakers gewacht totdat het licht werd. De bus naar Karenga bleek een deeltaxi te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een uurtje wachten ging de auto zowaar rond achten rijden. In plaats van de stad uit te rijden bleven we maar rondjes rijden door de stad. Eerst werd ons verteld dat er nog iets gekocht moest worden, maar uiteindelijk kwamen we op een soort autosloop terecht waar de halve auto uit elkaar werd gehaald (gerepareerd). Dat er zes man in je taxi zit te wachten leek er niet toe te doen. Rond negenen reden we weer weg en toen moest er uiteraard nog even getankt worden en 20 kg meel gekocht worden. Rond half tien reden we dan uiteindelijk de stad uit. We konden het haast niet geloven. De weg naar Karenga was onverhard en vreselijk stoffig, waardoor iedereen rood uitgeslagen uit de auto stapten. Gelukkig hadden we een fijne kamer met eigen badkamer dus na het inchecken snel een douche genomen om al het stof af te spoelen. En tot mijn grote verassing had Hilde stiekem mijn bed versiert en voelde ik mij op deze rare reisdag toch nog een beetje jarig. Na de lunch hebben we een middagdutje gedaan en zijn we vervolgens het dorpje ingelopen. Dit lijken toch maar weinig toeristen te doen, want we hadden redelijk wat bekijks. Bij de waterpomp  tot hilariteit van de kinderen helpen pompen. Terug in het hotel bleek de manager zijn best te hebben gedaan om een goede deal voor ons te vinden voor een safari. We konden nu bij twee Duitse toeristen aansluiten waardoor we voor dezelfde prijs een hele dag op safari konden ipv een halve dag. In de tuin van het hotel nog een biertje gedronken op mijn verjaardag. Tijdens het avond eten besloot een fransman die we net hadden ontmoet om ook mee op safari te gaan, dus met z’n vijven op pad. 

De safari in Kidepo national park was echt super. Dit kwam mede door het mooie uitzicht op de bergen die het park omringen. De ochtend hebben we zonder ranger moeten doen, omdat een stel olifanten de weg blokkeerde. Geweldig om te zien hoe een rij auto’s rechtsomkeer moeten maken, omdat de olifanten aan het drinken zijn en zich niet laten opjutten. Na de ochtend safari een paar uur kunnen rusten en lunchen in een lodge met uitzicht op het park, waarna we weer met nieuwe energie op zoek konden gaan naar de wilde dieren. Ditmaal met ranger. Ook werd ons verteld dat we achterop het dak van de jeep mochten zitten. Heel relaxed. Deze dag veel dieren kunnen zien, waaronder giraffen, wilde zwijnen, wildebeast, pemba’s, jacko’s, buffalo’s, leeuwen en verschillende roofvogels. Het safaripark ligt deels in uganda en grotendeels in Zuid-Sudan. Het was een gek idee om soms maar een paar meter van de grens te rijden en wetende dat aan de andere kant nog steeds sprake is van onrust.

De volgende dag een deeltaxi geregeld om onze reis te vervolgen naar Sipi falls. Deze taxi kwam tot onze grote verbazing te vroeg! Een pittige reisdag, want we moesten verschillende keren overstappen (Karenga, Kaabong, Kitodo, Mbale). De hebben wel genoten van de reis (vooral het eerste gedeelte), want we kwamen door allerlei kleine dorpjes waar mensen zich nog traditioneel kleedden en per dorpje kon je verschillen zien in bouwstijl van de hutjes (rond/vierkant), kleding en zelfs gelaatskenmerken. In Kitodo moesten we ruim een uur wachten totdat de bus zou vertrekken. We waren erg blij dat we hier niet langer hoefde te verblijven want het was heet, droog, stoffig en de sfeer was er ook niet om vrolijk van te worden. Een maaltijd gehaald om in de bus te eten. Dit bleek ugali met een paar stukjes kool te zijn. Het was vreselijk smaakloos, dus ben ik snel de bus uitgestapt om een flesje chilisaus te kopen. Vlak voordat de bus zou vertrekken werd ons opeens verteld dat we naar een ander bus moesten verhuizen. De chaos was compleet doordat iedereen zo snel mogelijk met zijn bagage de bus uit wilde om het beste plekje in de andere bus te kunnen bemachtigen. Met een beetje ellenbogen werk hadden wij gelukkig weer een plaatsje in de bus weten te bemachtigen. Het duurde nog wel even voordat alle bagage plus levende kippen (kerst kwam er aan) ingeladen waren dus een uur later dan gehoopt reden we eindelijk weg. Pas rond 1 uur ’s nachts kwamen we aan in Mbale wat niet de meest prettige tijd is om daar over straat te lopen. Gelukkig snel een hotel gevonden die op dit tijdstip nog open was en meteen ons bed ingedoken want we waren doodop na deze lange reisdag.

’s Ochtends een daladala gepakt naar Sipi falls. Deze bleek niet het hele stuk te rijden, dus na een uur werden we over gezet in een shared taxi. Beiden hadden we het inmiddels wel een beetje gehad met wachten dus besloten we heel decadent de taxikosten te betalen voor de twee vrije plaatsen. Nadat ons werd gevraagd om vooruit te betalen werd ons duidelijk waarom. Voordat de auto kon starten moesten er eerst vijf literflessen brandstof in de tank worden gegoten. Nooit geweten dat een auto op CocaCola kan rijden. Tijdens de rit hebben we ons verwonderd over het veranderende landschap. De ene dag zit je in een gortdroge en stoffige omgeving en de andere dag wordt je omringt door groen begroeide bergen. We sliepen in een typisch Afrikaans hutje wat er erg leuk uit ziet maar wel een beetje muffig ruikt doordat het van klei is gemaakt. Na de lunch hebben we met een gids, Victor, een wandeling gemaakt naar de watervallen. Vlak voordat we daar aankwamen werd er touringcar Indiërs gedropt en werd het lastig om foto’s te nemen zonder dat zij erop stonden. De rest van de wandeling werden we achtervolgd door een paar Indiërs die graag met ons op de foto wilde. Tja, je zal er maar andere ideeën op nahouden. De wandeling was verder wel erg mooi langs bananen-/koffie plantages en traditionele huisjes. Eind van de middag hebben we ook nog een koffie tour gedaan met dezelfde gids. Je krijgt dan het proces van boon tot koffie uitgelegd en we mochten meehelpen de bonen te stampen/malen. Dit bleek op het erf van Victor zijn oma te zijn die het erg gezellig vond dat er gasten waren.

Kerst avond wilde we naar een lokale kerk gaan, maar het bleek dat ze hier alleen ’s ochtends diensten hebben en dat de jongeren ’s avonds feest vieren. Gids Victor heeft ons daarom meegenomen naar zijn favoriete café.  Dit bleek een soort houten schuur te zijn met twee ruimtes. De voorste ruimte was donker met een bar achter kippengaas. De tweede ruimte achterin was fel verlicht en daar zat iedereen op plastic tuinstoelen bier (of sterke alcohol) te drinken. Wij kwamen in het tweede deel te zitten, want dat was volgens de gids de beste plek. De muziek stond weer eens op volle toeren, dus verstaan kon je elkaar niet. We hebben enorm gelachen om onze sfeervolle kersavond.

‘s ochtends eerst de waterval aan de bodem bezocht (om onduidelijke reden kon dat niet op een ander moment) om daarna onze reis te vervolgen naar Jinja. Met onze backpacks achter op de boda boda gestapt naar een kruispunt vanwaar we weer een taxi naar Mbale konden nemen. Dit verliep zeer voorspoedig met het gezelschap van twee geiten in de achterbak. In Mbale hadden we vrijwel direct een daladala, maar helaas moesten we wel onze backpack op schoot zetten waardoor we 3 uur lang volledig klem hebben gezeten in het busje. Aangekomen in jinja besloten we beiden dat het nu wel mooi was geweest met het reizen per OV. We hadden geen hotel kunnen boeken doordat we al dagen zonder internet zaten en helaas bleken alle hotels die we in de reisgids hadden zien staan vol of niet meer te bestaan. Uiteindelijk heeft een hotelmedewerkster voor ons rond gebeld en konden we gelukkig een tent krijgen in een super mooi camp met uitzicht over de Nijl en met een zwembad (!). Een heerlijke plek om even bij te komen van alle hectiek de afgelopen dagen.

De volgende dag gingen we raften. Overal staat dat dit stuk een van de meest heftige plekken is om te raften, maar tot onze teleurstelling bleek dit wel mee te vallen. Er waren een paar versnelling die pittig waren (klassen 4 en 5), maar tussendoor waren er ook hele stukken waarbij het water vlak was en we moesten peddelen om vooruit te komen. Het tweede deel van de tocht was gelukkig wat spannender en bij de laatste versnelling is de boot ook omgeslagen. Ondanks dat de dag minder spectaculair was als verwacht hebben we toch een erg leuke dag gehad.

De volgende ochtend rustig ontbeten en toen was het al weer tijd om terug te reizen naar Kampala. Helaas konden we pas om twee uur ’s middags mee rijden met de raft company, dus besloten we toch weer ons eigen vervoer te regelen. Eerst 7km achterop een bodaboda over een onverharde stoffige weg en daarna zat er niets anders op dat weer een daladala te nemen. Het eerste busje hebben we afgewezen, want we moesten dan weer met tassen op schoot zitten (en extra betalen). Het volgende busje vulde zich wonderbaarlijk snel en voor lunchtijd kwamen waren we al in ons hostel. Na de lunch zijn we wezen shoppen voor souvenirs. Leuk om te zien dat de vlisco stoffen andere kleuren en patronen hebben als in Tanzania. ’s Avonds zijn we uit geweest in een soort binnentuin met live band. Heerlijk dat je de hele avond buiten kan zijn zonder het koud te krijgen.

Kampala heeft niet heel veel bezienswaardigheden, dus de rest van de tijd hebben we lekker rustig aan gedaan. De laatste ochtend zijn we nog naar Kabaka’s Palace (Lubiri) geweest, wat een erg interessante rondleiding was met het zien van de martel kamers en de rol van Idi Amin.

’s Middags de taxi naar Entebbe genomen waarvandaan we ’s avonds naar Zanzibar zijn gevlogen. De vakantie kon beginnen!