7. Kenia

Maandagochtend 20 november ben ik met een daladala naar de grens met Kenia gereden. Het landschap veranderde gaandeweg van rotsachtige omgeving naar een groener en bergachtiger landschap. Bij de grens eerst uitgecheckt bij Tanzania en daarna ingecheckt bij de Keniaanse immigratie dienst. Hier waren ze erg onder de indruk dat ik al mijn papieren netjes op orde had en vervolgens dat ik als vrouw alleen op reis was. Ik kreeg van twee officieren hun telefoon nummer mee voor het geval dat ik hulp nodig had. Super lief. In het grensplaatsje moest ik eerst naar een loket van Modern Coast om een bus ticket te kopen voor de terugweg. Deze meneer was ook erg hulpvaardig en had erg met mij te doen omdat ik een uit de klauwen gelopen tas op mijn rug had. Hij heeft er voor gezorgd dat de juiste matatu (minibusje/daladala) mij voor het kantoor kwam ophalen zodat ik geen meter te veel hoefde te lopen. Ik kwam op de achterbank te zitten wat helaas niet de meest comfortabele plek is. Ook kwam ik er vrij snel achter dat het dak van een matatu lager is dan in Tanzania. Bij de eerste drempel stootte ik dan ook mijn hoofd en dit bleef ik consequent doen de rest van de week (auw!). In Kisii moest ik overstappen en de lonely planet had al aangekondigd dat het hier een grote chaos zou zijn waar je goed op moest letten (onder andere dat ze je niet de verkeerde matatu induwen). Gelukkig was er een meisje die graag vrienden met mij wilde worden en zij heeft mij vliegensvlug naar een juiste matatu geholpen. Vervolgens duurde het ruim anderhalf uur voordat deze vol zat en dus ging rijden (tijd is geld bestaat hier niet). De rit verliep verder voorspoedig en we reden langs enorme thee plantages. Bob Ross zou hier helemaal uit zijn dak kunnen met sap-groen.
Om zes uur kwam ik in Nakuru aan en had ik nog maar een half uur voordat het donker werd. Mijn Tanzaniaanse sim werkt niet in Kenia, dus op goed geluk een tuktuk naar mijn airbnb huis genomen. Voor de deur afgezet maar niemand was thuis en niemand kon mij vertellen of dit zeker te weten het goede adres was. De tuktuk driver heeft nog geprobeerd te bellen naar het nr dat ik had gekregen, maar deze bleek fout te zijn. Gelukkig werd ik uiteindelijk zelf gebeld op mijn Nederlandse nr en was ik toen het echt donker werd binnen. Er bleken nog drie andere vrijwilligers uit Engeland in het huis te verblijven, dus dat was wel gezellig. De vrouw des huizes bleek deze week niet thuis te zijn, maar haar man, Malec, nam de honneurs waar.

De volgende ochtend ben ik met Malec naar de Menengai crater gegaan. Samen achterop een pikipiki omhoog gereden en vanaf het uitzichtpunt langs de kraterrand naar beneden gelopen. Een erg mooie wandeling. Helaas zijn we niet helemaal de krater in gelopen om de grotten te bekijken, want daar had ik een gids voor moeten regelen.

De volgende dag ben ik met een chauffeur/gids op safari gegaan in lake nakuru national park. In plaats van een jeep met open dak, stond er een stationwagon op mij te wachten. Lichtelijk teleurstellend. Gelukkig was de lage auto in grote delen van het park geen probleem, maar de leeuwen zaten achter hoge begroeiing en die heb ik dus niet kunnen zien. Máár, wat veel goed maakte was het zien van een witte neushoorn met een kleintje. Van de rangers mochten we off road dichtbij rijden. Super gaaf en ook wel een beetje spannend om zo dichtbij te komen. Bij het meer heb ik flamingos en pelikanen kunnen zien. Erg mooi zo’n roze enclave. Natuurlijk heb ik nog veel meer diersoorten in het park gezien, maar deze had ik ook al tijdens mijn safari in Tanzania gezien (ben helemaal niet verwend of zo).

Dag drie ben ik op eigen houtje naar lake Elementeita geweest. Hier zouden hotsprings zijn. Door de matatu in de buurt van het meer afgezet en naar het meer gelopen. Erg mooi uitzicht, maar mij was meteen duidelijk dat dit niet de plek was waar ik heen wilde. Terug gelopen en wat rondgevraagd. Na veel onwetende blikken was er eindelijk iemand die wist waar ik naartoe moest en gaf mij ook nog een lift! Vervolgens moest ik nog een pikipiki nemen naar de hotsprings. Eenmaal gearriveerd was ik stomverbaasd om geen andere touristen of überhaupt iets van commercie te zien. Ik zag alleen wat lokale bevolking (masaai) baden en wassen. Ik kon vrij rondlopen en nadat ik de flamingos van dichtbij had bekeken besloot ik toch het water te voelen waar de masaai waren. Wow! Super heet, ik denk wel 40 graden. Inmiddels was er een pooltje vrij en heb ik een voetenbadje genomen. De pikipiki jongen keek mij vreemd aan en voelde toen ook maar aan het water. Hij leek er nu pas achter te komen dat het water daar warm is. Dus als je nog een keer naar een hotsping wilt waar nog geen kermisattractie van is gemaakt…hier moet je zijn!
’s Middags heb ik de Keniaanse versie van coffee company opgezocht waar ik heerlijk heb genoten van een goede cappuccino en stiekem ook van de wi-fi.

De volgende dag was het alweer tijd om verder te reizen naar Lake Naivasha. Bij een benzinestation aan de rand van het plaatsje werd ik opgehaald door Joseph, waarbij ik ook wKenia

Maandagochtend 20 november ben ik met een daladala naar de grens met Kenia gereden. Het landschap veranderde gaandeweg van rotsachtige omgeving naar een groener en bergachtiger landschap. Bij de grens eerst uitgecheckt bij Tanzania en daarna ingecheckt bij de Keniaanse immigratie dienst. Hier waren ze erg onder de indruk dat ik al mijn papieren netjes op orde had en vervolgens dat ik als vrouw alleen op reis was. Ik kreeg van twee officieren hun telefoon nummer mee voor het geval dat ik hulp nodig had. Super lief. In het grensplaatsje moest ik eerst naar een loket van Modern Coast om een bus ticket te kopen voor de terugweg. Deze meneer was ook erg hulpvaardig en had erg met mij te doen omdat ik een uit de klauwen gelopen tas op mijn rug had. Hij heeft er voor gezorgd dat de juiste matatu (minibusje/daladala) mij voor het kantoor kwam ophalen zodat ik geen meter te veel hoefde te lopen. Ik kwam op de achterbank te zitten wat helaas niet de meest comfortabele plek is. Ook kwam ik er vrij snel achter dat het dak van een matatu lager is dan in Tanzania. Bij de eerste drempel stootte ik dan ook mijn hoofd en dit bleef ik consequent doen de rest van de week (auw!). In Kisii moest ik overstappen en de lonely planet had al aangekondigd dat het hier een grote chaos zou zijn waar je goed op moest letten (onder andere dat ze je niet de verkeerde matatu induwen. Gelukkig was er een meisje die graag vrienden met mij wilde worden en zij heeft mij vliegensvlug naar een juiste matatu geholpen. Vervolgens duurde het ruim anderhalf uur voordat deze vol zat en dus ging rijden (tijd is geld bestaat hier niet). De rit verliep verder voorspoedig en we reden langs enorme thee plantages. Bob Ross zou hier helemaal uit zijn dak kunnen met sap-groen.
Om zes uur kwam ik in Nakuru aan en had ik nog maar een half uur voordat het donker werd. Mijn Tanzaniaanse sim werkt niet in Kenia, dus op goed geluk een tuktuk naar airbnb genomen. Voor de deur afgezet maar niemand was thuis en niemand kon mij vertellen of dit zeker te weten het goede adres was. De tuktuk driver heeft nog geprobeerd te bellen naar het nr dat ik had gekregen, maar deze bleek fout te zijn. Gelukkig werd ik uiteindelijk zelf gebeld op mijn Nederlandse nr en was ik toen het echt donker werd binnen. Er bleken nog drie andere vrijwilligers uit Engeland in het huis te verblijven, dus dat was wel gezellig. De vrouw des huizes bleek deze week niet thuis te zijn, maar haar man, Malec, nam de honneurs waar.
De volgende ochtend ben ik met Malec naar de Menengai crater gegaan. Samen achterop een pikipiki omhoog gereden en vanaf het uitzichtpunt langs de kraterrand naar beneden gelopen. Een erg mooie wandeling. Helaas zijn we niet helemaal de krater in gelopen om de grotten te bekijken, want daar had ik een gids voor moeten regelen.
De volgende dag ben ik met een chauffeur/gids op safari gegaan in lake nakuru national park. In plaats van een jeep met open dak, stond er een stationwagon op mij te wachten. Lichtelijk teleurstellend. Gelukkig was de lage auto in grote delen van het park geen probleem, maar de leeuwen zaten achter hoge begroeiing en heb ik dus niet kunnen zien. Máár, wat veel goed maakte was het zien van een witte neushoorn met een kleintje. Van de rangers mochten we off road dichtbij rijden. Super gaaf en ook wel een beetje spannend om zo dichtbij te komen. Bij het meer heb ik flamingos en pelikanen kunnen zien. Erg mooi zo’n roze enclave. Natuurlijk heb ik nog veel meer diersoorten in het park gezien, maar deze had ik ook al tijdens mijn safari in Tanzania gezien (ben helemaal niet verwend of zo).

Dag drie ben ik op eigen houtje naar lake Elementeita geweest. Hier zouden hotsprings zijn. Door de matatu in de buurt van het meer afgezet en naar het meer gelopen. Erg mooi uitzicht, maar mij was meteen duidelijk dat dit niet de plek was waar ik heen wilde. Terug gelopen en wat rondgevraagd. Na veel onwetende blikken was er eindelijk iemand die wist waar ik naartoe moest en kreeg ik nog een lift ook! Vervolgens moest ik nog een pikipiki nemen naar de hotsprings. Eenmaal gearriveerd was ik stomverbaasd om geen andere touristen of überhaupt iets van commercie te zien. Ik zag alleen wat lokale bevolking (masaai) baden en wassen. Ik kon vrij rondlopen en nadat ik de flamingos van dichtbij had bekeken besloot ik toch het water te voelen waar de masaai waren. Wow! Super heet, ik denk wel 40 graden. Inmiddels was er een pooltje vrij en heb ik een voetenbadje genomen. De pikipiki jongen keek mij vreemd aan en voelde toen ook maar aan het water. Hij leek er nu pas achter te komen dat het water daar warm is. Dus als je nog een keer naar een hotsping wilt waar nog geen kermisattractie van is gemaakt…hier moet je zijn!
’s Middags heb ik de Keniaanse versie van coffee company opgezocht waar ik heerlijk heb genoten van een goede cappuccino en stiekem ook van de wi-fi.

De volgende dag was het alweer tijd om verder te reizen naar Lake Naivasha. Bij een benzinestation aan de rand van het plaatsje werd ik opgehaald door Joseph, waarbij ik ook weer via airbnb had geboekt. Ook Joseph zag het als zijn plicht om het mij naar mijn zin te maken en zo had ik ’s middags meteen een wandeling langs het meer te pakken. De woning van Joseph ligt vlakbij het meer en sochtends vroeg en begin van de avond komen de giraffen langs lopen. Ook lopen er zebras en waterbucks (?) In de rondte. S nachts kan je niet zomaar buiten het hek komen, want dan zou het kunnen dat je een nijlpaard tegen het lijf loopt. Ik vond het super bijzonder om op zo’n locatie midden in de natuur te verblijven.

De volgende dag heb ik een fiets gehuurd en ben ik door Hell’s gate national park gefietst. Heerlijk om zo vrij in een park te kunnen zijn. Al snel kwam ik langs de Fishermans tower waar je met klimmaterialen op kon klimmen. Ik kon het niet laten om een beetje op te scheppen over mijn klimkunsten en dus mocht ik de moeilijkste route tot aan de top doen. Peter, de kliminstructeur, klom voor (en moest op mijn zekervaardigheden vertrouwen) en vervolgens mocht ik omhoog klimmen. Onderweg moest ik de klemmen die hij geplaatst had weer losmaken en aan mijn gordel klikken. De route was moeilijker dan verwacht, maar met een beetje coaching kwam ik gelukkig op eigen kracht boven. Daar van het uitzicht genoten en foto’s gemaakt. Het abseilen vind ik altijd het spannendste, dus ik was blij toen ik dit ook zonder kleerscheuren had doorstaan. Verder gefietst naar de gorge. Hier moest ik een gids nemen om door de kloof te lopen. Alle gidsen hier zijn maasai en zijn in dit gebied geboren en getogen. Mijn gids was dol op foto’s maken, dus op elke hoek mocht ik poseren. De Hell’s gate gorge was erg mooi en de gids was op sommige punten toch wel handig.
De terugweg besloot ik een andere (langere) route te nemen. Waar niemand mij voor gewaarschuwd had was dat het eerste stuk over geasfalteerde weg was langs industrieel gebied met stoomturbines. Daarna kwam ik weer op onverharde weg en leek er geen eind aan de klim te komen. Zeker toen zich donkere wolken boven mijn hoofd begonnen te verzamelen was ik niet meer zo blij met mijn omweg waar ik al twee uur lang niemand tegen was gekomen. Op het hoogste punt aangekomen begon het te regenen en onweren, top... Gelukkig had ik een regenjas mee en toen ik allerlei zebras, herten, antilopen, gazellen en apen tegen kwam was ik toch weer blij met mijn alternatieve route. Echt geweldig om zo alleen midden in de natuur te zijn.
S avonds tijdens het eten zag ik opeens een giraf langs het raam wandelen. Deze bleek door het open hek te zijn gekomen. Samen met Joseph naar buiten gegaan en zo stond ik opeens vlak voor een giraf. Ik vond het toch wel spannend om zo dichtbij een groot dier te staan, dus nam toch maar een veilige afstand. Een van de werkers wist de giraf uiteindelijk met een paar takken buiten het hek te lokken. Een bizarre ervaring!

De volgende ochtend ben Ik samen met Joseph Mt. Longonot opgelopen. Ondanks dat hij hier al jaren woonde was dit de eerste keer. Boven aangekomen heb ik nog een rondje van twee uur om de krater gelopen, wat pittiger was dan het er van te voren uit zag. Goede training voor de kilimanjaro! Samen zijn we weer naar beneden gelopen. S middags heb ik rustig aan gedaan. Ook wel eens lekker.

De laatste ochtend in Kenia ben ik met Joseph en een vriendin van hem naar een klein krater meer gereden. Tijdens het wachten op de lunch heb ik een rondje om het meer gelopen. Als je een rustig plekje zoekt om in Kenia te verblijven, dan ben je hier op het juiste adres. De enige onrust makers daar zijn de Colobus apen. Hierna mijn tas ingepakt, want s avonds had ik een bus vanaf Nairobi naar Mwanza geboekt.
De vriendin van Joseph heeft mij naar de juiste matatu richting Nairobi gebracht en zowaar bleek dit een directe lijn te zijn. Onverwachts snel was ik hier door in Nairobi. Genoeg tijd om de exacte vertrekplaats van de bus te zoeken en nog wat te eten. De bus bleek luxer te zijn dan dat ik had durven hopen. Nekkussentje om, oogmasker voor en slapen maar! Nou ja, ik moest even wennen aan het getoeter en geslinger bij bijna frontaal botsingen, maar uiteindelijk besloot ik dat ik er toch niets aan kon doen en dus beter kon relaxen. Om half vijf s ochtends kwamen we bij de grens aan. Slaapdronken stapte ik uit de bus. Met zijn allen uitgecheckt bij Kenia en vervolgens moest ik een nieuw visum kopen voor Tanzania. Ook dit verliep voorspoedig, dus kon ik weer verder slapen in de bus. Om negen uur s ochtends kwamen we in mwanza aan. Veel eerder dan gedacht.
Ondanks dat het al weer een tijd geleden was dat ik in mwanza verbleef, voelde het toch heel vertrouwd aan. De volgende keer meer over de dagen in mwanza. Nu ga ik eerst de kilimanjaro op!